แกะซีลหนังสือดี
วิวาห์ร้ายนายซุป’ตาร์ นามปากกา ฅนหลังเขา
รูปแบบทำมือ – อีบุ๊ก
“ลูกคุณหนูอย่างเธอ ทำอะไรก็ไม่เป็นสักอย่าง ขนาดล้างจานยังไม่เป็นด้วยซ้ำ ยังคิดจะออกเรือนมาแต่งงานอีกรึไง ถ้าคิดว่าการได้มาอยู่กับฉันแล้วจะทำให้เธอสุขสบายละก็ ฝันไปเถอะ!
อย่ามาเป็นภาระให้ฉันล่ะ จำไว้”
เดร็ค x อัยย์วา
__________________________________
“นี่เธอจะมัวแต่เขี่ยอยู่ทำไม ทำไมไม่รีบกิน บอกไว้ก่อนนะว่าอาหารบนโต๊ะต้องกินให้หมด จะกินทิ้งกินขว้างไม่ได้ เห็นใจคนอื่นที่เขาไม่มีจะกินบ้างสิ อาหารที่แม่บ้านทำก็ทำมาพอดีสองคน จะให้ฉันกินหมดคนเดียวได้ยังไงไหว”
“พอดีว่าฉันไม่ทานเผ็ดน่ะค่ะ ฉันทานอาหารรสจัดไม่ได้”
“คุณหนูอย่างเธอนี่ก็กินยากกินเย็นเหมือนกันนะ แต่ลืมไปหรือเปล่าว่าเธอไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะต้องมาเลือกกินแบบที่ผ่านมาแล้ว ตอนนี้เธอไม่ใช่คุณหนูผู้สูงส่งต่อไปอีกแล้ว แต่เป็นแค่ยาจกที่จับผู้ชายเพื่อความสุขสบายของตัวเองเท่านั้น เผ็ดแค่นี้จะกลัวทำไม อย่ามาทำเป็นเลือกกินหน่อยเลย”
อัยย์วาก็รู้สึกจุกในอกกับคำพูดของคนตรงหน้า ก่อนจะเอื้อมมือไปตักต้มยำกุ้งที่มีรสเผ็ดมาใส่ในจานตัวเอง พลางฝืนใจรับประทานอาหารทุกจานที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ เพื่อจะได้ไม่ต้องถูกคนตรงหน้าตำหนิอีก
“นี่ไง พอเอาเข้าจริง ๆ ก็กินได้นี่ หัดปรับตัวเข้ากับคนอื่นซะบ้าง คงจะให้โลกหมุนรอบตัวเองมาตลอดจนชินแล้วสินะ บอกไว้ก่อนว่าฉันไม่ใช่คนที่จะมาทำอะไรตามใจใครรวมถึงเธอด้วย ปรับตัวได้ก็ปรับ ถ้าคุณหนูแบบเธอปรับตัวไม่ได้ก็ไม่ต้องอยู่ที่นี่ เพราะทุกวันนี้งานฉันก็ล้นมือจนแทบไม่มีเวลาพัก คงไม่ได้มีเวลามาเอาใจคุณหนูแบบเธอหรอกนะ ถ้าอยู่ไม่ได้ก็ไม่ต้องอยู่ ก็ควรกลับเชียงใหม่ไปซะ!”
เดร็กวางช้อนส้อมลงบนจานก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบนโดยไม่ใส่ใจอะไรอีก ส่วนอัยย์วาก็ใบหน้าแดงและริมฝีปากแดงจัดเพราะรับประทานอาหารที่มีรสเผ็ดเข้าไป ก่อนจะเอามือกุมที่ท้องเมื่อรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองแปลกไป
000
แค้นรักร้ายนายซุป’ตาร์ นามปากกา ฅนหลังเขา
รูปแบบทำมือ – อีบุ๊ก
ความแค้น ต่อให้ผ่านไปกี่สิบปี ก็ไม่สายที่จะเอาคืน
ลูค x ทอฝัน
________________________
“ฉะ…ฉันขอโทษ” เสียงหวานเอ่ยออกมาเสียงสั่น พลางถอยร่างกายของตัวเองให้ออกห่าง แต่ก็ช้ากว่าคนตัวใหญ่ที่คว้าข้อมือเล็กของทอฝันไว้ทัน
“ฉันไม่รับ เพราะแค่คำขอโทษมันคงไม่สาสมกับสิ่งที่ฉันเคยได้รับ หุบปากแล้วเตรียมรับผลการกระทำของตัวเองไว้ดีกว่า เพราะสิ่งที่ฉันต้องการคือน้ำตาและความเจ็บปวดของเธอเท่านั้น!”
“ฉันไม่ได้หวังว่าจะให้คุณยกโทษให้ แต่ฉันแค่อยากจะขอโทษแทนทุกคนที่เคยทำให้คุณต้องเจ็บปวดแบบนี้ ฉันรู้ดีว่าแค่คำขอโทษมันคงยังไม่มากพอที่จะชดใช้ในสิ่งที่คุณเคยเจอได้ แต่ฉันแค่อยากจะขอโทษและรู้สึกเสียใจกับการกระทำเมื่อตอนนั้นจริง ๆ”
“หุบปาก! ตอนนี้ไม่มีโอกาสให้กับคนอย่างเธออีกต่อไปแล้ว ฉันเสียเวลามามากพอแล้ว กว่าจะทำให้เธอตกหลุมรักฉันได้ ฉันต้องฝืนใจจนแทบอ้วกเลยล่ะ อ้อแล้วก็อย่าคิดหนีด้วย ถ้าเธอต่อต้านฉันเมื่อไหร่ ฉันจะล่ามโซ่เธอไว้ทันที เอาล่ะตอนนี้เธอไม่ต้องทำอะไรมาก แค่ให้ฉันระบายอารมณ์ก็พอ”
000
วิวาห์ (มาเฟีย) ไร้รัก นามปากกา ฅนหลังเขา
รูปแบบทำมือ – อีบุ๊ก
“เขา” มีคนสำคัญที่รายล้อมมากมาย
ส่วน “เธอ” ไม่เหลือคนสำคัญข้างกาย
มีเพียงแค่เขาที่เป็นโลกทั้งใบของเธอ
“ได้โปรดอย่าใจร้ายกับฉันมากเลยนะคะ”
เรย์ x ยาหยี
________________________
“คุณหนูคะ นี่คุณหนูจะคลอดแล้วงั้นหรือคะ แย่แล้วสิแต่นี่มันจะคลอดก่อนกำหนดตั้งเกือบสัปดาห์เลยนะคะ แย่ล่ะสิ ต้องไปบอกคุณเรย์ก่อน คุณหนูอดทนไว้ก่อนนะคะ เดี๋ยวอยู่ตรงนี้กับสมรก่อน ป้าจะไปบอกคุณเรย์ให้พาคุณหนูไปหาหมอนะคะ”
“อย่ารบกวนคุณเรย์เลยค่ะ ตอนนี้เขากำลังประชุมงานสำคัญมาก ๆ อยู่ ป้าหยดช่วยเรียกรถของที่บ้านให้หน่อยนะคะ รีบ ๆ เลยนะคะ ตอนนี้หนูจะไม่ไหวแล้ว”
หยดฝนก็รีบเปิดประตูห้องนอนเข้าไปทันทีโดยที่ไม่ได้เคาะและขออนุญาตเจ้าของห้อง
“นายน้อยคะ แย่แล้ว!” เรย์ที่กำลังประชุมงานกับผู้บริหารคนสำคัญอยู่ก็หันไปมองแม่บ้านคนเก่าแก่ด้วยสายตาตำหนิ ก่อนจะปิดเสียงแล้วหันไปตำหนิด้วยความไม่พอใจ
“เสียมารยาทมากเกินไปแล้วนะป้า รู้หรือเปล่าว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่ ฉันกำลังคุยงานกับผู้บริหารคนสำคัญ มาขัดจังหวะแบบนี้ได้ยังไง อยากจะโดนไล่ออกนักใช่ไหม ถึงจะเป็นคนเก่าแก่ก็ไม่เว้นหรอกนะ มันชักจะมากเกินไปแล้ว เป็นแค่แม่บ้านแท้ ๆ”
“เรื่องประชุมช่างก่อนเถอะค่ะนายน้อย ตอนนี้คุณหนูยาหยีใกล้จะคลอดแล้ว ต้องรีบพาตัวไปส่งโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วนเลยนะคะ ตอนนี้คุณหนูกำลังปวดท้องอย่างหนักเลย ดูเหมือนจะคลอดก่อนกำหนดด้วยนะคะ เร็วเข้าเถอะค่ะ”
“วิ่งขึ้นมาหน้าตาตื่นกระหืดกระหอบแบบนี้ ฉันก็นึกว่าจะมีเรื่องสำคัญอะไร แค่จะคลอดทำไมต้องตกใจขนาดนั้น ถ้าจะคลอดก็พาไปโรงพยาบาลสิ มาบอกฉันแล้วมันจะได้อะไร ตอนนี้ฉันประชุมเรื่องสำคัญอยู่ อย่ามารบกวนเวลาทำงานของฉัน ออกไปได้แล้ว!”
“แต่ว่าภรรยาของนายน้อยกำลังจะคลอดนะคะ เรื่องงานก็ช่างมันก่อนสิคะ ตอนนี้ชีวิตของคุณหนูกับลูกของนายน้อยสำคัญมากกว่าอะไรทั้งหมดนะคะ นายน้อยต้องรีบพาคุณหนูไปส่งโรงพยาบาลตอนนี้แล้วค่ะ”
“นี่ป้าฟังไม่รู้เรื่องหรือไง ยัยนั่นจะคลอดก็คลอดไปสิ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน ถ้าจะคลอดก็เรียกรถไปส่งสิ แล้วจะมาบอกฉันทำไม ถ้ามาบอกฉันแล้วจะช่วยให้ทำคลอดได้หรือเปล่า ก็ไม่!”
000
ลูกมาเฟียเมียเฮียเสือ Mpreg (เฮียเสือxเจโรม) นามปากกา ยัยตัวร้าย ice.party
รูปแบบอีบุ๊ก
เพราะต้องเปลี่ยนของเดิมพันจากเงิน 100 ล้านเป็นร่างกาย ‘เจอาร์’ นักแข่งปริศนาจะเอาตัวรอดจากเฮียเสือเจ้าของสนามได้ยังไง
“เชี่ย!! ครั้งแรกทำไมไม่บอก”
“จะทำไหม… อึก มะ ไม่ทำก็เอา ออก”
000
ผมถูกอัลฟ่าจับกด (Omegaverse+ท้องได้) นามปากกา พีทแหวกแนว
รูปแบบอีบุ๊ก
เพราะข้อแลกเปลี่ยนบ้าบอ
นำพาชีวิตผมตกเป็นเมียของคนที่เกลียด!
000
ข้ากลายเป็นฮูหยินตัวร้ายในนิยายที่กำลังอ่าน นามปากกา T.O.P
รูปแบบอีบุ๊ก
เพียงพริบตาที่ฟ้าร้องฟ้าผ่า หญิงสาวพลันลืมตาในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย ผู้อื่นทะลุมิติมาเป็นนางเอกในนิยาย แต่ข้ากลับกลายเป็นนางร้ายในนิยายไปเสียได้
สามีหนีไปรบตั้งแต่แต่งงานได้ไม่นาน ตระกูลสามีคิดกำจัด ซ้ำยังมีลูกอีกหนึ่งคน ชีวิตช่างดีเหลือเกิน แต่จะให้สาวจากยุคปัจจุบันทันด่วนต้องมีชะตาชีวิตเช่นนางร้ายในนิยาย ไม่มีทาง นางจะหย่าแล้วไปหาผัวใหม่
000
ตราบลมหายใจสุดท้าย(Until the last breath) นามปากกา โอปอลล์
รูปแบบอีบุ๊ก
ชีวิตมนุษย์..ก็ไม่ต่างอะไรกับเหรียญสองด้าน
มีทั้งร้ายและดี มีทั้งสุขและทุกข์ระคนกัน วันนี้แย่ พรุ่งนี้อาจจะดี
หรือ ดำเนินชีวิตอยู่ดี ๆ วันหนึ่งอาจจะสะดุดล้มลงกลางคัน..
ปราณ ซีอีโอหนุ่มนักธุรกิจไฟแรง เขาจะทำอย่างไร เมื่อวันหนึ่งรู้ตัวว่ากำลังป่วยเป็นมะเร็งระยะแพร่กระจาย..ตามสถิติเขามีโอกาสรอดเพียง 5 % แต่ในความจริงเขาอาจจะจากไปได้ทุกเวลา!
ถูกพยากรณ์จากหมอว่าเหลือหายใจได้อยู่อีกเพียง ‘หกเดือน’ เท่านั้น!
ราวกับสวรรค์ส่งคำพิพากษามาให้อย่างไม่ทันตั้งตัว..!
ที่จริง..ควรจะเรียกว่า ‘ใบสั่งตาย’ มากกว่า เพราะหากเป็นคำพิพากษา ก็ควรให้โอกาสเขาอาจจะยื่นคำอุทรณ์ได้บ้าง แต่นี่..เขาไม่มีโอกาสที่จะร้องขออะไรจากใครได้เลย นอกจาก ‘ยอมจำนน’
เหมือนเป็นนักโทษอุกฉกรรจ์ ได้รับคำพิพากษาทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ทำผิด..ถูกสั่งให้ต้องตายในอีกหกเดือนข้างหน้า ช่างเป็นคำพิพากษาซึ่งไร้ความยุติธรรมต่อชีวิตอย่างสิ้นเชิง!.
ทว่า..ห้วงเวลาอันมืดมนแห่งชีวิต สวรรค์กลับเปิดตาใจให้เขาได้เห็นชีวิตในมุมที่ไม่เคยเห็น..ในห้วงเวลาอันน้อยนิดที่เหลืออยู่นั้น ปราณได้เรียนรู้ว่าอะไร? คือสิ่งที่มีค่าต่อชีวิต..
เงินทอง ความสำเร็จ เกียรติยศ..หรือ ความรัก..?
000
สวาทรักเด็กเชียร์เบียร์ นามปากกา ต้นเพิ่มรัก
รูปแบบอีบุ๊ก
เชียร์ สาวเชียร์เบียร์ประจำตลาดโต้รุ่งในหัวหิน บังเอิญไปเห็นเหตุการณ์คนร้ายปล้นชิงทรัพย์นักท่องเที่ยวต่างชาติ นั่นจึงเป็นการเริ่มต้นของพวกเขาที่ฐานะและสังคมแตกต่างกัน?
โพเวลล์มองใบหน้าไร้เครื่องสำอางของหญิงสาวที่เขาเห็นรูปร่างและความสูงแค่อกของผู้กองชวิน แต่ถ้ามายืนเทียบกับเขาเธอน่าจะสูงไม่ถึงอกเขา ก็เพราะเขาสูงกว่านายตำรวจหนุ่มที่พาเธอมาตามที่เขาขอ
คนบนเตียงเอี้ยวตัวไปทางโต๊ะข้างหัวเตียงเพื่อหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา เขาดึงเงินออกมาปึกหนึ่งโดยไม่นับแต่เตรียมไว้มอบให้กับพลเมืองดีจึงยื่นไปทางเชียร์ด้วยรอยยิ้ม
“ขอบคุณที่ช่วยฉัน ถือเป็นน้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ”
ผู้กองชวินช่วยแปลคำพูดให้เชียร์เข้าใจ ทว่าหญิงสาวยกมือปฏิเสธพัลวัน แม้เธอจะฐานะไม่ร่ำรวย แค่พอมีพอเก็บ แต่สิ่งที่ทำ ทำไปเองโดยอัตโนมัติเมื่อเห็นคนกำลังเดือดร้อน
แต่เชียร์ก็มองเงินปึกนั้นในมือโพเวลล์ตาวาว ใจหนึ่งก็อยากรับมา แต่สายเลือดคนไทยเมื่อเห็นนักท่องเที่ยวที่นำเงินเข้าประเทศเดือดร้อนยิ่งสมควรช่วยเหลือ เพื่อให้เขารู้ว่าเราในฐานะเจ้าของพื้นที่ก็ไม่ได้ยืนดูเฉย ๆ อะไรช่วยได้ก็สมควรช่วย อย่างที่แม่สายใจคอยสอนเชียร์ตั้งแต่เด็กจนโตเป็นสาว
เธอจึงเลือกส่ายหน้าปฏิเสธไม่รับเงินปึกนั้น แม้ลึก ๆ อยากคว้ามาใส่กระเป๋าเอาไปอวดแม่สายใจเพราะคงหลายพันอยู่ แต่กลายเป็นพูดออกไปอีกอย่างว่า
“ถ้าคุณอยากตอบแทนก็ไปดื่มเบียร์ที่ตลาดโต้รุ่งลุงหนวดที่เชียร์เป็นคนเชียร์แล้วกันนะจ๊ะ”
“เด็กเชียร์เบียร์”
โพเวลล์โพล่งออกมาเมื่อเชียร์พูดจบ ถึงว่าเขาคุ้น ๆ หน้าเธอ เธอเป็นเด็กเชียร์เบียร์ที่เขาชอบไปนั่งดื่มเบียร์ แล้วซื้อปลาหมึกย่างมาวางไว้เป็นกับแกล้มขณะนั่งฟังดนตรีสดนั่นเอง
พอถูกเรียกว่า ‘เด็กเชียร์เบียร์’ เชียร์ก็เพ่งมองอยู่นาน ๆ จนจำได้ว่า
“คุณ…คนที่ชอบซื้อปลาหมึกย่างมากินกับเบียร์นี่นา”
000
