แกะซีลหนังสือใหม่
ร้อนรักเพลิงเสน่หา ของนามปากกา รังรอง
สนพ. เฮเลน
เพราะความผูกพันตั้งแต่วัยเยาว์ นับดาว มุ่งมั่นเอาชนะใจ พี่ชาร์ค หรือ ชาครีย์ ชายหนุ่มในดวงใจ การปะทะคารมกันแต่ละครั้งได้ถักทอเป็นเพลิงเสน่หาหลอมหัวใจพวกเขา… “เอ่อ…พี่ชาร์คจะทำอะไรน้องดาว” สัมผัสของเขาแทบทำให้เธอเข่าอ่อน เสียงหัวใจเต้นรัวเร็วแทบจะทะลุออกมานอกอก ริมฝีปากอิ่มเต็มเปิดอ้าน้อยๆ อย่างเชิญชวน แต่ทว่า…
ป๊อก!
เสียงกำปั้นทุบกระหม่อมเล็กแรงๆ เรียกสติเธอให้กลับคืนมา
“ก็นึกว่าจะ…” กลืนคำว่า จูบ ลงคอไปอย่างรวดเร็ว เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะเยาะเย้ยจากอีกฝ่ายสวนขึ้นมา
“ฮึ คิดว่าฉันจะจูบเธอเหรอยัยเด็กบ๊อก” นิ้วชี้เคาะริมฝีปากจิ้มลิ้มไปสองที
“รอไปร้อยปีแสงโน้น รู้ไว้ซะด้วย
เพลิงรักร้อนซ่อนแค้น ซีรีส์ลำดับที่ 5 ชุดมนต์รักปักษ์ใต้(นายหัวกานต์+แก้มหอม) ของนามปากกา ศศิวิรัล
รูปแบบทำมือ-อีบุ๊ก
เขาเปรียบดั่งแสงสว่างให้เธอได้ฝากชีวิต เป็นแสงเพลิงไว้พิฆาตศัตรู เป็นแสงแห่งรักไว้หล่อเลี้ยงหัวใจ ให้เธอได้อบอุ่นตลอดกาล…
“แก้มหอมไม่มีใครเลย ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวมาตลอด เมื่อมาเจอพี่บ่าว ได้รับความรัก ความเอาใจใส่จากพี่บ่าวชนิดที่ว่าทั้งชีวิตนี้ยังไม่เคยมีใครให้ได้ แก้มหอมเลยรู้สึกว่าพี่บ่าวคือที่คุ้มใจ คนที่จะปกป้องดูแลแก้มหอมไปได้ตลอดชีวิต แต่แล้ว…” เธอหยุดพูด แล้วสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะเอ่ยต่อว่า “พี่บ่าวก็ทำลายความรู้สึกดีๆ ที่แก้มหอมเคยคิดว่าพี่บ่าวคือคนที่รักแก้มหอมมากที่สุด กลับกลายเป็นคนที่ทำให้แก้มหอมต้องเสียใจมากที่สุด” พูดจบก็ปล่อยโฮสุดที่จะกลั้นไหว
“แก้มหอม…พี่บ่าวขอโทษ ขอโทษนะครับ” รวิกานต์โถมเข้ากอดรัดกายสาวเอาไว้อย่างแนบแน่น วินาทีนี้ลืมสิ้นแล้ว ว่าเธอยังไม่สวมเสื้อผ้ายังเช็ดตัวไม่เสร็จ
ดันรัก ของนามปากกา Honey Orapim
รูปแบบทำมือ-อีบุ๊ก
ป๊อกจี้ เปรมยุดา กับ พิกเจอร์ รัตนทัต เพราะความบังเอิญ หรือโชคชะตาที่ทำให้เธอต้องมาเจอกับคนหื่นหน้าระรื่นอยู่ร่ำไป!
“แต่งตัวแบบนี้แม่ไม่ว่าเหรอ”
“คนบ้า คนหยาบคาย
“เป็นเด็กเป็นเล็กว่าผู้ใหญ่แบบนี้ไม่น่ารักเลยนะครับ”
“ก็ผู้ใหญ่ไม่น่ารักก่อนนี่คะ พูดจาหยาบคายด้วย”
“ไม่ได้หยาบคาย นี่ๆ เห็นทั้งตูดเห็นทั้งนม” นิ้วมือหนาจิ้มลงมาที่ภูเขาลูกโต สัมผัสความนุ่มหยุ่นเข้าเต็มเปา ทำเอาคนไม่เคยต้องมือชายตระหนกจนแทบจะกรีดร้อง ก่อนอารมณ์จะเปลี่ยนเป็นเกรี้ยวกราดและยกมือฟาดหน้าเขาทันที
“นี่แน่ะ คนฉวยโอกาส” ด่าแล้วก็จะรีบวิ่งหนี แต่คนโดนตบกระชากร่างงามเข้าหาตัว “จะไปไหน คิดว่าตบหน้าฉันแล้วเธอจะหนีไปได้ง่ายๆ หรือไงฮะ!”
อัตชีวประวัติ ของ แอกเนส ชาน เขียนโดย แอกเนส ชาน
สนพ. ประพันธ์สาส์น
แอกเนส ชาน สุดยอดไอดอลญี่ปุ่นในยุค 70’s เธอเป็นนักร้อง-นักแสดงยอดนิยมแห่งเอเชียในขณะนั้น หลังจากนั้นเธอได้ผันตัวเข้าไปสู่วงการด้านการศึกษา เป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย จบการศึกษาปริญญาเอกจากมหาวิทยาลัยระดับโลกอย่าง มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด ทุกครั้งที่มีข้อถกเถียงกันเรื่องการศึกษาในญี่ปุ่น เธอมักจะได้รับเลือกให้เป็นผู้ออกความคิดเห็นเสมอ อีกทั้งได้รับเลือกให้เป็นทูตสันถวไมตรีขององค์การยูนิเซฟ (UNICEF) ทำงานอุทิศตัวเพื่อสังคม ช่วยเหลือเด็กทั่วโลกให้พ้นจากภัยสงครามและการค้ามนุษย์ กว่าจะประสบความสำเร็จดังเช่นทุกวันนี้!
เชื่อหรือไม่! ว่าครั้งหนึ่งเธอเป็นแค่เด็กน้อยธรรมดาคนหนึ่ง ขี้อาย ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง เรียนไม่เก่ง รู้สึกไม่มีความสุขอยู่ตลอดเวลา แต่แล้วชีวิตเธอก็เปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล อะไรที่ทำให้เธอมุ่งมั่นผลักดันตนเองมาจนถึงจุดนี้ได้?
Tatiya เพียงคิดถึง (หนึ่งในนิยายชุด มิงกาลาบา ความรัก) ของนามปากกา ณัฐณรา
รูปแบบทำมือ-อีบุ๊ก
ณ รัฐคะฉิ่น เหมืองหยกผากั้น ขุนให้อ้วนๆ เข้าไว้…ดวงตาคมกริบของ จา มอง ลันตา ที่กินเอากินเอาแล้วก็หลุบเปลือกตาลง ริมฝีปากที่แตะขอบแก้วน้ำชายกมุมสูงเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
จาไม่ชอบผู้หญิงเอวบางร่างน้อย เขาเป็นคนหยาบกระด้าง มือไม้หนัก แม้จะรักนินสิปันปานแก้วตาดวงใจ แต่บางครั้งเวลาเขากอดน้องสาวก็ต้องถนอมแรง ระวังน้ำหนักมือ เพราะกลัวนินสิปันจะเจ็บ แม่ของเขาก็บอบบางเหลือเกิน รูปร่างอ้อนแอ้นตัวเล็กนิดเดียว อากาศเปลี่ยนหน่อยก็ล้มเจ็บ ทำให้เขากับพ่อใจหายใจคว่ำเพราะเป็นห่วง แม้จะทะนุถนอมแค่ไหน สุดท้ายก็จากไปก่อนวัยอันสมควร นับแต่เห็นร่างผ่ายผอมของแม่บนเตียงคนไข้ จาที่ตาแดงก่ำ กัดกรามข่มความเจ็บปวดจากการสูญเสียก็สาบานว่า หากเขาจะรักใครสักคน เขาจะหาคนที่แข็งแกร่ง ไม่อ่อนแอ บอบบาง ละสายตาหน่อยก็จะแตกร้าว สลาย จากเขาไปตลอดกาลง่ายๆ เป็นอันขาด! จาชำเลืองมองรูปร่างอวบอิ่ม แก้มกลมใสของลันตาแล้วก็ยิ้ม ต้องตุ๊กตายัดนุ่นแบบนี้แหละ ดีจะตาย
HONEY KISS ของนามปากกา ณัฐณรา
รูปแบบทำมือ-อีบุ๊ก
เพราะเรือแตกจากพายุ เธอเลยลอยคอในทะเลแทนที่จะเจอเจ้าหน้าที่มาช่วย กลับเจอโจรสลัดเสียนี่ โจรสลัด? ในยุค 2018 เนี่ยนะ
พระนาย ยกมือขึ้นขยี้ตา เธอกำลังตาลายเห็นภาพหลอนใช่ไหม ภาพลวงตา ภาพมายา ภาพอะไร…ที่มันไม่ใช่ความจริง สิ่งที่อยู่เบื้องหน้าบดบังพระอาทิตย์และท้องฟ้า เห็นเพียงเงาทะมึนย้อนแสง เงาของมันอาบทาบทับเรือยางลำน้อยของเธอ เสียงที่เธอได้ยินเป็นเสียงผ้าใบที่กางโบกสะบัดรับลมทะเล เรือ…เพียงแค่ไม่ใช่เรือกู้ภัย เรือยอร์ชของนักท่องเที่ยว หรือเรือของเจ้าหน้าที่ตำรวจ แต่เป็นเรือใบแบบโบราณ ดวงตาของพระนายเบิกกว้าง พรายน้ำสะท้อนวิบวับบนรูปสลักสตรีตรงหัวเรือ เรือนร่างอรชรที่งดงามราวมีชีวิตจริง เปลือยกายท่อนบนและเรือนผมสยายบดบังยอดถัน เธอเคยเห็นเรือแบบนี้มาก่อน แต่จากหน้าเว็บที่เคยกดเล่นเรื่อยเปื่อยกระทั่งเจอเรื่องเกี่ยวกับเรือเดินทะเลในยุคล่าอาณานิคม
“อา…คงจะเป็นภาพหลอนจริงๆ” หญิงสาวพึมพำ ทิ้งตัวลงนอนแล้วดึงเสื้อคลุมหัว
