แกะซีลหนังสือใหม่
ฤาจะไร้รัก นามปากกา เฌอรามิล
รูปแบบอีบุ๊ก – ทำมือ เปิดจอง 1 มิ.ย – 10 ก.ค (จัดส่ง 25 ก.ค)
มันเป็นความวิปโยคของชีวิต เป็นความผิดพลาดซ้ำแล้วซ้ำอีก… การันต์ เข้าใจดีหากวันนั้นเขาเดินออกไปจากชีวิตของรัมภาดาเสีย วาปีคงไม่ถูกดึงลงมาเกลือกกลั้วจนมีมลทิน
“วาว…” เขาเอ่ยพึมพำ สายตาจดจ้องเจ้าของชื่อที่นั่งอยู่ใต้อาคารอีกฝั่งอย่างไม่ลดละ สายฝนพรั่งพรูเป็นม่านน้ำกางกั้นเพียงบางเบา ระยะห่างไม่กี่เมตรจากศาลาที่เขายืนอุ้มลูกมองหล่อนอยู่ตอนนี้ แต่ความห่างเหินประหนึ่งมีกำแพงสูงใหญ่ดักขวางอยู่ตรงหน้า เส้นทางดูเลือนลางห่างไกลสุดขอบเหว
สองมือกอดลูกสาววัยแปดเดือนที่กำลังหลับสนิทไว้แน่นกว่าเดิม อยากตะโกนร้องห้ามพิธีการที่เกิดขึ้นให้หยุดเสีย แต่กลับไม่อาจทำได้อย่างที่หวัง ความผิดบาปที่ก่อ ความเลวระยำที่เคยกระทำต่อวาปี มันจุกแน่นเป็นมวลมหาศาลสะกดเอาไว้ คนจะบวช…จะอุทิศชีวิตให้กับศาสนา มารผจญเช่นเขามีสิทธิ์อะไรไปขัดขวาง มันบีบใจ…และเจ็บปวดเมื่อไม่อาจทำอะไรได้เลย
ภพรัก นามปากกา MISSTY I
รูปแบบทำมือ – อีบุ๊ก
“ฉันจะไปศาลเจ้าเพื่อจับผู้ชาย”
“แกว่ายังไงนะ?!”
“ฉันต้องท้องกับผู้ชายเพื่อต่ออายุ”
“ยัยนิน! แกผีเข้ารึไงวะ?!”
“นี่คือทางเลือกเดียวที่ฉันมี”
คนมีเคราะห์เงยหน้าตอบเพื่อนด้วยเสียงจริงจัง
“และฉันจะพลาดไม่ได้”
…งานนี้เธอต้องได้ผู้ชายสักคน…
กฎเหล็กของสาวใช้คือห้ามหลงรักท่านแม่ทัพ 1–2 จบ นามปากกา MISSTY I
สำนักพิมพ์สื่อวรรณกรรม
“เจ้าเห็นวิธีแก้ปมชุดบุรุษแล้ว” ท้ายเสียงคือคำสั่ง
“จงลองแก้ปมกางเกงให้ข้า”
“ท่านแม่ทัพ…!”
“ปมอยู่ตรงนี้”
“ท่านแม่ทัพ ได้โปรด…!”
“กระตุกเชือกเช่นนี้”
พรึ่บ!
ทรราชหวงรัก นามปากกา ทิตภากร
รูปแบบอีบุ๊ก
เจ้าโกรธ…เพราะข้าไม่ได้กลับมานอนกอดเช่นทุกคืนใช่หรือไม่
อย่าสำคัญตัวผิด คนชั่วช้าคิดคดเป็นกบฏต่อแผ่นดินอย่างเจ้า ไม่คู่ควรให้ข้าพิศวาส!
ลำนำรักร้าว(ปกดอกกุหลาบสีแดง) นามปากกา เฌอรามิล
รูปแบบทำมือ – อีบุ๊ก
ลำนำรักร้าว…หญิงสาวที่ถูกตราหน้าว่า ‘เป็นลูกเมียน้อย’ เป็นลูกของผู้หญิงหน้าด้านไร้ยางอาย ที่ทำให้ครอบครัวคนอื่นล่มจมแตกหัก แม่ของหล่อนทิ้งหล่อนเอาไว้ให้เมียหลวงเลี้ยงดูท่ามกลางความเกลียดชังของเขา ลูกชายคนเดียวของผู้ถูกกระทำ!
“ไสหัวจากบ้านฉันซะ! แล้วไม่ต้องกลับมาอีก ที่นี่ไม่ต้อนรับกาลกิณีที่มีเลือดชั่ว ๆ อย่างเธอ”
“พี่อาร์ม…ปล่อยนะคะ พี่อาร์มเป็นบ้าไปแล้วเหรอ นี่มันดึกแล้วจะให้จันทร์เจ้าไปไหนคะ” หล่อนรู้ดีว่าเขาพูดจริงทำจริง ใจดวงน้อยแปลบปลาบหวิวเหมือนจะหลุดลอยไปตามแรงลากดึง อุตส่าห์หลบลี้หนีหน้าไม่ออกไปให้เขาเห็น ไม่วายยังถูกตามรังควาญจนได้ และที่สำคัญเขากำลังผลักไสหล่อนออกไปทิ้งข้างถนนหน้าบ้าน
“อย่ามาเรียกฉันว่าพี่…ฉันไม่เคยคิดจะนับญาตินับเชื้อกับผู้หญิงกาลกิณีอย่างเธอ อย่าคิดว่ามีคุณแม่ให้ท้ายแล้วจะตีเสมอเป็นเจ้าของบ้านคนนึงได้นะ เพราะต่อไปนี้เธอ! ไม่ต้องเข้ามาเหยียบบ้านฉันอีกแล้ว จะไปไหนก็ไป!!!”
ปัง! “ว้าย! พี่อาร์ม!!” ร่างเล็กถูกเหวี่ยงจนกระเด็นติดประตูรั้วที่ยังปิดสนิท แล้วยืนเท้าสะเอวถมึงทึงจ้องหล่อนราวเป็นสัตว์เดรัจฉานน่ารังเกียจนักหนา
เงามาลย์…เงา ของใครบางคนที่ยังผูกติดอยู่ในก้นบึ้งของความรู้สึกอย่างไม่มีวันลบเลือน แต่แล้ววันหนึ่ง…เงานั้นก็กลับมาเป็นรูป เป็นร่างอีกครั้งในฐานะ…แม่เลี้ยง ภรรยาคนใหม่ของพ่อ แต่เป็นคนละคนกับผู้หญิงที่เขาเคยก่อมลทินเอาไว้ เขาจะทำอย่างไรกับความรู้สึกที่บาปหนายิ่งกว่า ซึ่งกำลังก่อตัวขึ้นท่ามกลางความสับสนและจิตส่วนลึก ที่สั่งการให้คิดว่าเมียของพ่อเป็น…ผู้หญิงคนนั้น…
ม่านมลทิน (ปกดอกกุหลาบสีชมพู) นามปากกา เฌอรามิล
รูปแบบทำมือ – อีบุ๊ก
ม่านมลทิน
“เธอต้องชดใช้ได้ยินไหม ภาวนา!! เธอจะต้องชดใช้ในสิ่งที่เกิดขึ้น อย่าหวังว่ามีใครปกป้องเธอได้ตลอด เพราะฉันจะไม่ปล่อยให้เธอหายใจอย่างเป็นสุขได้แน่!!!”
“ไทม์พอแล้ว!!!” ณราชรีบปัดมือใหญ่ที่กำจับแขนของบุตรสาวแล้วบิดจนแทบหักขาดนั้นออกทันที เพราะอารมณ์ของ ทัพไท นั้นปรวนแปรจนไม่อาจควบคุมได้ คนเป็นพ่อย่อมเป็นห่วงสวัสดิภาพของลูกเป็นที่สุด
“เอยขอโทษ…ฮือ ๆ เอยไม่ได้ตั้งใจ เอยไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้!!!”
“เธอตั้งใจ! ฉันรู้ว่าเธอตั้งใจ!!” ชายหนุ่มยอมถอยห่างออกมาแต่ไม่ยอมรามือจากไปง่าย ๆ เขาตะคอกอาละวาดด้วยความเกรี้ยวกราด ทุกคนปกป้องภาวนาโดยไม่นึกถึงความสูญเสียที่เขาต้องเผชิญกับมันอย่างโหดร้ายทารุณ
เด็กฆาตกรคนนี้ไม่ควรได้รับความคุ้มครองดูแลใด ๆ เลยเพราะหล่อนตั้งใจจะฆ่าเมียและลูกของเขาอย่างเลือดเย็น
เล่ห์สันนิวาส…เพราะคำสัญญาของมารดาในวันวาน ทำให้เขาต้องตามหา องค์อินทร์ หญิงสาวที่มารดาอยากได้มาเป็นสะใภ้ และเมื่อได้พบ…โรม กลับผิดหวังในชีวิตอันเหลวแหลกของหล่อน เพราะแท้จริงแล้วหญิงสาวเป็นเมียน้อยลับ ๆ ของเพื่อนรักเขาเอง
“ที่แท้เธอก็เป็นเมียน้อยไอ้ภักษ์นี่เอง…มิน่า”
“ฉันไม่ได้เป็นเมียน้อยมัน…อย่ามาพูดหมา ๆ นะ” หล่อนฮึดฮัดจ้องเขาด้วยความชิงชัง
“ไอ้ภักษ์มันคิดยังไงถึงได้เอาสก๊อยอย่างเธอมานอนด้วย ไม่มีเกรดเลยจริง ๆ” ชายหนุ่มตอกวาจาเชือดเฉือนเจ็บแสบ ทำเอาอีกฝ่ายลมออกหู หล่อนดิ้นอีกครั้งแต่ก็ต้องกลับมานอนหอบนิ่งอยู่ภายใต้ร่างใหญ่ที่คร่อมตระหง่านอยู่ดี ด้วยไม่อาจจะสู้กำลังวังชาของเขาได้
“มันใช้ให้แกมาทำอะไรฉัน…ฆ่าปิดปากงั้นเหรอ”
“รุนแรงจัง…วิถีผู้ดีเขาไม่ทำกันหรอก…ฉันมานี่ไม่เกี่ยวกับไอ้ภักษ์ หรือเรื่องที่เธอไปเป็นเมียน้อยเมียเก็บใครหรอกนะ ฉันแค่ต้องการตัวเธอ…เท่านั้น”
อาจารย์หมอ (หมอเข้ม) นามปากกา ณิการ์
รูปแบบอีบุ๊ก
เขาบอกว่าผู้ชายใส่แว่นไว้ใจไม่ได้สักคน แล้ว เขมณัฎฐ์ ล่ะ เขาก็ใส่แว่นเหมือนกัน ใบหน้าหล่อภายใต้แว่นนั้นไม่เคยมียิ้มให้ใคร แต่กับ จงกลนี น้องน้อยที่ตัวเองแอบรักมาตลอดกลับได้เห็นยิ้มของเขา ได้เห็นบ่อย ๆ จนหัวใจของแพทย์ฝึกหัดอย่างเธอไปไหนไม่ถูก
“ตื่นมาเซ็นเอกสารให้ฉันหน่อย” มือหนาเขย่าปลุกสาวน้อยไร้เดียงสาที่เขาตักตวงความหวานตลอดคืนให้ตื่นในตอนเช้า
อือ หล่อนครางพึมพำลืมตาตื่นขึ้น แต่ก็ยังไม่ค่อยมีสติเท่าไหร่
“เอ้า…ปากกา เซ็นเอกสารแล้วค่อยนอนต่อก็ได้”
“ค่ะ” เธอรับปากกาที่เขายื่นให้พร้อมกับเซ็นชื่อตรงที่เขาชี้มือ
“เรียบร้อย ตอนนี้เธอเป็นเมียฉันแล้วนะ”
“ยังไงคะ?” ถามทั้ง ๆ ที่นั่งหลับ
“ก็เราจดทะเบียนสมรสกันแล้ว” พูดแค่นั้นหมอหนุ่มก็ขยับแว่นลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปทันที พร้อมกับเสียงกรีดร้องของภรรยาตีทะเบียนของตัวเองที่เพิ่งหลอกให้เซ็นไปเมื่อกี้
เจ้าสาวแสนชัง นามปากกา ณิการ์
รูปแบบอีบุ๊ก
หนึ่งคนถูกบังคับ หนึ่งคนแม้จะถูกบังคับ แต่หัวใจนั่นเต็มใจที่จะได้เป็นเจ้าสาวของ ธรรพ์ ผิดจาก กลิ่นจันทร์ ดีใจที่ได้เป็นเจ้าสาวของเขา แม้รู้ว่าเขาเกลียดชัง
“เธอฝากท้องรึยัง แล้วท้องนานแค่ไหนแล้ว”
“ยังไม่ได้ไปหาหมอค่ะ และไม่รู้ว่าท้องกี่สัปดาห์”
“แน่ใจนะว่าเป็นลูกฉันไม่ใช่ลูกไอ้หน้าอ่อนนั่น” ถามเสียงเข้มทั้ง ๆ ที่รู้เต็มอกว่ากลิ่นจันทร์อุ้มท้องลูกของตัวเอง แต่ก็อดถามด้วยอารมณ์ไม่ได้
“แล้วแต่คุณดีจะคิดเถอะค่ะ เพราะตอนนี้จันทร์ก็ท้องแล้ว”
“ฉันจะย้ายกลับมาอยู่บ้าน”
“ค่ะ จันทร์จะได้ย้ายกลับไปอยู่ห้องเดิมของตัวเอง”
“เธอเป็นเมียฉันรึเปล่า” เขาถามเธออย่างไม่พอใจที่เจ้าหล่อนกำลังจะหมางเมินตัวเอง
“ถามทำไมคะ ก็ในเมื่อจันทร์คือคนที่คุณดีเกลียด”
“ใช่ฉันเกลียดเธอ แต่ยังไงเราก็เป็นผัวเมียกันจะแยกห้องให้วุ่นวายทำไมว่าไหม”
สามี 1 นามปากกา พลอยแก้ว
รูปแบบทำมือ-อีบุ๊ก
“คูมพ่อ คูมพ่อ…เมื่อไหร่คูมแม่จะมาหาหนูคะ?” น้ำเสียงสดใสของเด็กหญิงที่หน้าตาน่ารักอายุสามขวบเอ่ยถามคนเป็นพ่อด้วยภาษาของเด็กที่ยังพูดไม่ชัดถ้อยชัดคำ คำถามที่เหมือนเดิมตั้งแต่เด็กหญิงหัดพูด เธอจะถามคนเป็นพ่อเสมอหากนึกถึง
“คุณแม่ไปทำงานอยู่ไกลมาก ๆ เลย”
“แล้วคูมแม่คิดถึงหนูไหมคะ?” ความสงสัยที่ไร้เดียงสา เด็กหญิงเงยหน้ามองคนเป็นพ่ออย่างรอคำตอบ จะบอกลูกสาวที่ยังไม่เข้าใจโลกอย่างไรเพื่อรักษาความรู้สึก ในเมื่อแม่ของเธอนั้นทิ้งเธอไว้ข้างหลังตั้งแต่ยังแบเบาะ ปล่อยให้คนเป็นพ่อนั้นเลี้ยงดูเพียงลำพังมานานแรมปี
“คิดถึงสิคะ คุณแม่คิดถึงหนูอยู่แล้ว” ใบหน้าของเด็กน้อยที่เปื้อนรอยยิ้มเมื่อได้ยินคำตอบทำให้คนเป็นพ่อนั้นน้ำตาเอ่อคลอในดวงตา ยิ่งมองหน้าลูกสาวก็ยิ่งสงสาร ตั้งแต่เกิดมาลืมตาดูโลกก็ไม่เคยได้สัมผัสกับความรักจากคนเป็นแม่สักครั้ง อ้อมกอดที่สามารถทำให้เธออบอุ่นในหัวใจ อ้อมกอดที่รักและห่วงใยเธอ เป็นพ่อเสมอที่พยายามมอบมัน เพื่อไม่ให้ลูกสาวที่ไร้เดียงสานั้นบกพร่อง
สามี 2 นามปากกา พลอยแก้ว
รูปแบบทำมือ-อีบุ๊ก
“อึก ฮึก เจท…อะ ไอติมเจ็บ เจ็บตรงนี้” หญิงสาวที่เคยสดใส กำมือแน่นทุบลงตรงอกข้างซ้ายดั่งเจ็บปวดคณานับ จ้องมองหน้าชายหนุ่มลูกครึ่งด้วยความเสียใจที่แน่นอก
ร่างกายสูงล่ำสันขยับเข้าใกล้ ก่อนจะดึงรั้งร่างเสลาของหญิงสาวเพื่อนรักเข้ามากอดแนบอก ฝ่ามือหนาลูบแผ่นหลังบางเบา ๆ อย่างปลอบประโลมให้เธอนั้นคลายเศร้า
“อย่าร้องเลยนะ ใครไม่รักก็ช่างเขา แค่ให้ติมรู้ไว้ว่าจะมีเจทอยู่เคียงข้างเสมอ” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มเสนาะหู กอดรัดร่างบอบบางแน่นอย่างสื่อความหมายที่มีภายในใจ…ความรู้สึกที่เก็บกั้นไว้เพียงคนเดียวโดยที่เธอนั้นไม่รู้ นอกจากคำว่า ‘เพื่อน’ ที่เธอมอบให้เสมอมา
“ไม่อยากเป็นแล้วเพื่อน…ขอเลื่อนสถานะได้ไหม?”
