ภาษานิยายเด็ดสุดโดน!
โดย…ไม้เทวดา
บังเอิญไปเจอปก “จีบคนเถื่อน” และนักเขียนยินดีให้สัมภาษณ์เลยได้อ่าน “เพื่อนไม่จริง” นามปากกา ตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ อ่านไปก็ปวดมือเพราะหนังสือหนา แต่ความฮาและความกลมกล่อมที่มาพร้อมสวนสัตว์ เพราะนายเอกปากโคตรจัด ด่าทุกคน ที่ด่าเยอะคือพระเอก แต่แม้จะปากจัดเพียงใดก็ไม่อาจสู้แรงพระเอกเอาแต่ใจ หื่นกาม ครั้นจับนายเอกกินได้สำเร็จตอนเมาก็ไม่คิดปล่อยไปง่าย ๆ จึงเกิดภาษาที่อ่านแล้วอ่านอีกซ้ำ ๆ
“เดี๋ยวกูพากลับบ้านไปเก็บเสื้อผ้า” มาวินที่เห็นผมไม่ต่อต้านเหมือนตอนแรกก็ยกยิ้มพึงพอใจ
“มึงรีบเหรอ?” ตวัดตามองเคือง ๆ นี่กะให้ผมย้ายมาอยู่ทันทีเลยสินะ
“รีบ กูกลัวว่าเดี๋ยวพี่ชายกูมันจะมาเอามึงไป” เขาโคลงหัวไปมาเบา ๆ ก่อนจะเหยียดยิ้มที่มุมปากอีกครั้ง
“ไหนบอกว่าเฮียไม่มีทางเอากูไปอยู่ด้วยไง” พูดเองแท้ ๆ ว่ามาร์โลว์จะไม่ยุ่งกับผมแล้ว แล้วเขามากลัวอะไรล่ะ
“ก็กันไว้ก่อน กูขโมยของเขามาก็ต้องกลัวเขามาขโมยกลับคืนดิวะ” มาวินว่าติดตลก แต่ดวงตาเขากลับไม่ได้ยิ้มไปด้วย แววตาสะท้อนถึงความคิดที่ยากจะอธิบาย ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าจริง ๆ แล้วมาวินคิดอะไรอยู่กันแน่
“มึงเหี้ยและประสาทแดกมาก” ยกมือขึ้นเสยผมตัวเองแรง ๆ ด้วยความหงุดหงิด
เกิดมาไม่เคยเจอใครผีบ้าผีบอขนาดนี้มาก่อนเลยโว้ย!
“เดี๋ยวได้เจอที่มากกว่านี้แน่”
อยากมีใครบังคับแบบนี้มั้งจัง นิยายวายก็หยาบ ๆ แบบนี้ แต่อ่านไปกดยิ้มตลอดอ่ะ
