ภาษานิยายเด็ดสุดโดน
โดย…ไม้เท้าเทวดา
เขากลับมาแล้ว ‘ธายุ’ ผู้ชายสารเลวที่ทรยศหัวใจพราวพิรุณ (พริตตี้ร่ายสวาท) ไรต์ให้โอกาสธายุได้เจอรักจริงอีกครั้งใน “บาร์เทนเดอร์เขย่า…รัก” ผลงานของ “ระเริงเมือง” เพียงแต่เขาต้องคว้าหัวใจ ‘ธารใส’ เจ้าของโรงแรมใหญ่ในกระบี่ที่บินไปมัลดีฟส์เพื่อจีบธายุไปเป็นบาร์เทนเดอร์ของโรงแรม ทว่าเรื่องกลับตาลปัตรกลายเป็นทั้งสองดันมีอะไรกัน! แล้วสาวยุคห้าจีอย่างธารใสก็ทั้งทุบทั้งตีธายุที่เอาความสาวของเธอไปพร้อมประโยคที่อ่านแล้วชอบอ่ะ
“คุณ! มานอนบนเตียงฉันได้ยังไง!?”
ถามพลางกวาดตามองห้องให้แน่ใจว่านี่ใช่ห้องพักของเธอไหม น้ำเสียงตกอกตกใจของคนถามรั้งดวงตาคมเปิดปรือจากการนอนไม่เต็มที่
“ตื่นแล้วเหรอ เจ็บตรงนั้นไหม” กลายเป็นถามเจ้าของห้องที่ดวงหน้าและคิ้วขมวดเมื่อเจอคำถามพาให้เธอฉุดคิดเมื่อเห็นสภาพของธายุนอนเปลือยเห็นลอนหน้าท้องก็พาวงหน้านวลเห่อร้อนอย่างลืมเก็บกริยา ก่อนหันมาสำรวจตัวเองเห็นผ้าห่มคลุมตรงอกหมิ่นเหม่ก็เบิกตาค้าง มือขาวสะอาดปัดป่ายพลางตลบผ้าห่มขึ้นแล้วก้มมองใต้ผ้าพลอยให้ดวงตากลมหวานซึ้งเบิกตากว้างขึ้น พร้อมหน้าแดงลามถึงหูกับสภาพตัวเองที่เห็นจึงโพล่งออกไปเสียงสั่นอย่างตกใจสุดขีดอีกครั้ง
“ทำไมคุณกับฉันไม่มีเสื้อผ้าล่ะ!?” เธอยึดผ้าห่มเป็นเกราะกำบังร่างกายแน่น ซึ่งมันเป็นผ้าห่มผืนเดียวกับที่ธายุห่มอยู่ นอกจากเห็นเขาเป็นชีเปลือยแล้วเจ้าสิ่งนั้นของเขามันตื่นขึ้นด้วยน่ะสิ
เมื่อคิดถึงเจ้าสิ่งใหญ่โตใต้ผ้าห่มที่ไม่ได้ตั้งใจจะดูเรียวหน้าร้อนวูบวาบอยากได้น้ำเย็น ๆ มาสาดให้หายร้อน ขณะที่คนถูกถามขยับตัวนั่งให้ถนัดในท่าพิงหัวเตียงเพื่อตอบคำถามเธอ
“เมื่อคืนคุณเมามาก ก็เล่นดื่มลองไอส์แลนด์หมดแก้วอย่างกับน้ำอัดลม ผมเลยต้องอุ้มคุณมาส่งที่ห้อง”
“แล้วฉันอาเจียนใส่คุณ เสื้อผ้าคุณเลอะเลยกลับห้องไม่ได้ใช่ไหม ใช่ไหม” เธอย้ำถามและต้องการคำตอบเช่นนั้น ภาวนาให้ไม่มีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้น เพี้ยง!
“คุณโถมตัวกอดรัดผม”
คำพูดของเขาช่างนิ่งเหมือนหน้าตา ทว่ามีผลให้ธารใสใจสั่นและหน้าแดง หน้าที่แดงอยู่แล้วก็เพิ่มระดับความแดงมากขึ้นแทบระเบิดแตกเพราะอับอาย มือยกขึ้นนวดศีรษะจากอาการเมาค้างอย่างคนอ่อนล้า อ่อนแรง มันไม่ใช่เรื่องจริง ต้องไม่ใช่เรื่องจริง เธอคิดในทางที่ดี จึงปฏิเสธออกไปเสียงแข็ง
“ไม่จริง ฉันไม่…อ๊ะ…”
พอขยับตัวพร้อมโวยวายก็เกิดเจ็บตรงนั้นของเธอ มือเล็กสอดใต้ผ้าห่มแตะสัมผัสกลีบสาวเบา ๆ ฉับพลันดวงตากลมหวานซึ้งเบิ่งกว้าง ปากอ้าค้างเมื่อสัมผัสน้ำเหนียว ๆ ตรงจุดอ่อนนุ่มของเธอ
ธายุมองท่าทางหญิงสาวก็เดาออกว่าเธอคงรู้แล้วว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น
ธารใสทบทวนความจำ เธอจำได้ว่าสั่งเครื่องดื่มแรง ๆ แล้วดื่มอย่างโมโหคนตรงหน้าที่ไม่สนใจข้อเสนอเธอ เขาหลงตัวเองคิดว่าเธอต้องการจนพยายามหว่านล้อมและยื่นข้อเสนอดี ๆ แต่เขากลับไม่สนใจ ทำให้เธอหมดความอดทนจึงดื่มแบบลืมตัวไม่ยั้งคิดแล้วต่อจากนั้นเธอก็จำอะไรไม่ได้ จนตอนนี้ธารใสเบนหน้าซีดขาวหันไปสบตาคมนิ่งเรียบที่มองเธออยู่ก่อนแล้ว
“ผมเป็นคนแรกของคุณ ธารใส” เหมือนธายุอ่านแววตาหญิงสาวที่หันมามองเขาออก
พลั่ก ๆ ๆ
พอเขาพูดจบธารใสก็พุ่งตัวเข้าทุบตีธายุอย่างลืมความเจ็บแสบตรงนั้นไม่ยั้งแรงด้วยความโกรธ โมโห เขาพรากของรักของหวงเธอไป และที่น่าอายสุดคือ
เธอเมาไม่ได้สติ
เธอเมาจำอะไรไม่ได้
สาวยุคห้าจีอย่างธารใสเมื่อถูกทำตรงนั้นเจ็บ ระบมก็ต้องเอาคืนบ้างล่ะ
