ภาษานิยายเด็ดสุดโดน
โดย…ไม้เท้าเทวดา
“คามิเลียสีชมพู” กลั่นคำพูดสื่อความรักพ่อลูกได้ซึ้งกินใจใน “จันทระอสุรา”
หลังจากอ่านเรื่อง “จันทระอสุรา” นิยายของนักเขียนนามปากกา “คามิเลียสีชมพู” ก็ยังเจอประโยคที่ทำน้ำตาซึม เรื่องจริงที่แม้คนเป็นแม่จำต้องพรากลูกออกจากพ่อตั้งแต่แบเบาะ ทว่าความรัก ความผูกพันธุทางสายเลือดไม่เคยเปลี่ยน ปเรียนน์จันทร์ เจ้าหัวใจของ สุระอสุรา เป็นหญิงสาวที่มีจิตใจดีคิดดี จึงเข้าใจเหตุผลของพ่อและแม่ที่ต้องแยกจากกัน และเธอเชื่อว่าความรักของพวกท่านยังมีอยู่ ไม่เช่นนั้นพ่อคงไม่ออกตามหาปเรียนน์จันทร์จนเจอ ทำให้เกิดประโยคที่เราซาบซึ้ง เพราะเราก็เคยมีคุณพ่อพออ่านประโยคนั้นก็เศร้าซึมไปทั้งวันกับประโยคที่ว่า…
“พ่อรักหนูได้จริงๆ ใช่ไหม” น้ำเสียงแผ่วเบาของเขาเอ่ยถามเธอ ใบหน้าหวานนี้เงยหน้าขึ้นมองเขาพร้อมกับกะพริบตาอยู่ปริบๆ ก่อนจะรีบพยักหน้ารับ
“ได้สิ!” ริมฝีปากอิ่มรีบว่า
“ปเรียนน์จันทร์น่ะ ดีใจนะที่รู้ว่าตัวเองยังมีพ่อ ถึงแม้ว่าปเรียนน์-จันทร์จะยังไม่ค่อยชิน…เพราะพ่อเป็น…เป็นพ่อเจ้า แต่ปเรียนน์จันทร์เป็นเด็กธรรมดา ปเรียนน์จันทร์ไม่รู้ว่าตัวเองกอดพ่อได้มั้ย หรือ…หรือจะได้เรียกพ่อว่าพ่อได้มั้ย…แต่…”
ตอนนั้นเองที่น้ำตาเธอมันไหลลงมาอาบแก้มขาว น้ำใสๆ ที่มันเอ่อล้นอยู่เสียจนเต็มดวงตางามที่ไหวระริก หากแต่กลับไร้เสียงสะอื้นเล็ดออกมาเลยสักแอะ
“ปเรียนน์จันทร์”
มือใหญ่ของพ่อรีบประคองใบหน้าเล็กของลูกเขา ปาดเช็ดน้ำตาเธออย่างเป็นห่วง ก่อนจะเป็นฝ่ายโอบกอดร่างเล็กนี้เข้ากับอ้อมอกอุ่น นี่ดูจะเป็นครั้งแรกที่ปเรียนน์จันทร์ได้รับรู้ถึงอ้อมกอดของพ่อ มันอบอุ่นอย่างแปลกประหลาด ความรู้สึกปลอดภัยนี้มันทำเอาเธอรู้สึกสงบลง สองมือเล็กที่ยังคงสับสนอยู่ว่าควรจะกอดเขาดีไหม หากแต่ก็เลือกที่จะโอบกอดเขาตอบ พลางก็ลูบมือเล็กๆ นี้ลงกับแผ่นหลังกว้าง
“ปเรียนน์จันทร์ไม่ได้เสียใจนะ แต่น้ำตามันไหลออกมาเอง” ริมฝีปากอิ่มว่า ก่อนจะซุกหน้าลงกับบ่าแกร่งของพ่อ กดใบหน้าหวานนี้ลงพร้อมๆ กับเสียงสะอื้นอยู่น้อยๆ
“ไม่เป็นไรลูกพ่อ ไม่เป็นไร”
อ้อมกอดแกร่งของเขาโอบกอดลูกสาวอยู่เนิ่นนาน ก่อนจะเหลือบขึ้นมองสุระอสุราที่ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ดาบเก่าเล่มใหญ่สะพายเข้ากับบ่าหนา แม้สายลมแรงจะพัดโหมเข้ามาอยู่ตลอด หากแต่ดูยักษาตนนี้ไม่ขยับไหวเอนไปทางไหนเลย
ใครที่มีคุณพ่อคุณแม่ให้กอดจดจำไออุ่นของพวกท่านไว้นะ
