ภาษานิยายเด็ดสุดโดน
โดย…ไม้เท้าเทวดา
“พ่อปู่สมิงตาไฟ” ปล่อยวลีเด็ดมัดใจมันตรา ใน “มันตราสมิง”
หลังจากได้สัมภาษณ์นักเขียนนามปากกา “คามิเลียสีชมพู” เจ้าของผลงานที่ตรึงใจเราหลายเรื่อง อย่าง จันทระอสุรา, ดารกาวายุ จนเจอประโยคเด็ดตรึงใจ และล่าสุดหลังจากที่อ่านจันทระอสุราแล้วพ่อปู่สมิงตาไฟโผล่มาแม้ไม่กี่ฉากก็ตรึงใจจนต้องไปตามหา “มันตราสมิง” ของสำนักพิมพ์สถาพร บุ๊คส์ มาอ่าน 2 เล่มจบ ก็เจอประโยคเด็ดของพ่อปู่ที่อยากได้มันตราเป็นเมียไว ๆ เลยตอบพ่อตาที่เสนอค่าสินสอดด้วยใบหน้าเรียบเฉยว่า
“ถ้าฮักกั๋นแต๊ ผูกข้อไม้ข้อมือ เสียผีเหียก่อปอละ สินส่งสินสอดอะหยังข้าบะเอาซักบาท ขอจะไปละไปขว้างหลานข้าก่อปอ” (ถ้ารักกันจริงๆ จะผูกข้อไม้ข้อมือ เสียผีกันก็พอ เรื่องของสินสอดอะไรนั่นฉันไม่เอาหรอก ขอแค่ท่านอย่าทิ้งขว้างหลานฉันก็พอ) ยายแปงเอ่ยออกมาอย่างแน่วแน่ในที
“โอ๊ยไม่ได้!!! ยังไงๆ ถ้าจะแต่งก็ต้องมีงานแต่ง มีสินสอด มีค่าน้ำนม ไม่อย่างนั้นไม่ได้!” คุณมาลัยเอ่ยขัดขึ้นมาเสียงแข็ง
“ผมเห็นด้วยกับมาลัยครับแม่ ยังไงถ้าจะแต่งงานกันก็ต้องจัดงานแต่งให้ถูกต้อง สินสอดทองหมั้นก็ต้องมีครับ” คุณวิษณุเห็นด้วยกับคำพูดภรรยา
“สัก สองล้า…” คุณมาลัยเอ่ยไม่ทันจบ คุณวิษณุก็แจกแจงราคาสินสอดออกมาด้วยเสียงที่หนักแน่นกว่า
“24 ล้าน”
ทุกคนบนเรือนถึงกับตกตะลึงกับค่าสินสอดมากมาย มันตราเริ่มจะใจเสีย ด้วยเงินจำนวนนี้แม้เธอเองก็ยังคงหาไม่ได้ แต่ก่อนที่เธอจะได้เอื้อนเอ่ยอะไรออกไปนั้นเอง มือใหญ่ของสมิงก็รั้งมือเรียวของเธอเอาไว้เสียก่อน
“ได้” เสียงเข้มตอบรับอย่างฉะฉาน
คำตอบของสมิงทำเอาทุกคนตกตะลึงมากขึ้นไปอีก
“สมิง…มันจะดีเหรอที่ตอบออกไปแบบนั้น” สาวเจ้ารีบหันไปหาชายคนรักอย่างเป็นห่วงทันที
นัยน์ตาสีแดงเพลิงของสมิงมองสบดวงตาสีหวานอย่างกำลังจะบอกให้เธอไว้ใจเขา
“ดี! เพราะฉันหาเงินให้ลูกฉันใช้ได้ปีละล้าน ตอนนี้อายุ 24 ปี มันก็ควรจะเป็น 24 ล้าน”
“ข้าไม่รู้เรื่องมูลค่าเงินตราของพวกมนุษย์หรอก สิ่งเดียวที่ข้ารู้คือมันตรามีค่าที่สุดเสมอ” สมิงเอ่ยออกมาด้วยใจจริง
“ข้าไม่รู้เรื่องมูลค่าเงินตราของพวกมนุษย์หรอก สิ่งเดียวที่ข้ารู้คือมันตรามีค่าที่สุดเสมอ” สมิงเอ่ยออกมาด้วยใจจริง
คนเป็นพ่อได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าให้เขา ทั้งเสียงที่ฉะฉานและคำตอบที่มั่นใจ แม้จะฟังดูเหมือนเป็นคนซื่ออยู่บ้าง แต่ก็บ่งบอกถึงลักษณะของชายที่รักจริงหวังแต่งได้เป็นอย่างดี ทำให้คุณวิษณุเองมั่นใจได้กว่าครึ่งว่าสมิงจะไม่ทำให้มันตราต้องลำบาก
“กี่วัน” คนเป็นพ่อเอ่ยถาม
“พรุ่งนี้” ชายร่างใหญ่ตอบไปทันควัน
“สินสอดข้าให้ได้พรุ่งนี้ งานแต่งพวกเจ้าให้ข้าได้เมื่อไหร่”
โอ้ย! ใจละลายค่า พ่อปู่
