ภาษานิยายเด็ดสุดโดน
โดย…ไม้เท้าเทวดา
“หลงคราม” นักอ่านชื่นชอบพระเอกคลั่งรักนายเอก
สิ้นเดือนนี้จะได้เห็นหน้าตาของเจ้าของผลงาน “หลงคราม” ของนามปากกา “Little_Aun” เมื่อได้อ่านนิยายของนักเขียนก็เลยทักขอสัมภาษณ์ ซึ่งนักเขียนก็น่ารักยินดีพร้อมร่วมงานคอลัมน์แกะซีลหนังสือดีด้วยการส่งนิยายมาลงข่าวโปรโมต ก็จะทยอยลงข่าวให้แฟน ๆ ของนักเขียนท่านนี้ได้หายคิดถึง แต่ครั้งจากอ่านหลงครามจบก็เจอประโยคที่ชื่นชอบเลยนำมาฝากกัน
“ทำไมถึง….ใจดีกับผมนักล่ะครับ” ผมถามคำถามที่ผมอยากรู้ที่สุดออกไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา จินไม่ได้ตอบผมในทันที ร่างสูงที่นั่งเท้าคางอยู่ตรงหน้าเพียงเลิกคิ้วขึ้นเบาๆ ริมฝีปากบางค่อยๆ วาดโค้งเป็นรอยยิ้ม เพียงรอยยิ้มบางเบาของเขาก็ทำหัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะอีกแล้ว
“ไม่ชอบที่ฉันใจดีกับนายเหรอ”
“เปล่าครับ ไม่ใช่แบบนั้น ผมแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณถึงทำดีด้วยทั้งที่ผมไม่ได้มีประโยชน์อะไรกับคุณเลย”
“การที่ฉันจะดีกับใครต้องดูที่ผลประโยชน์หรอกเหรอ”
“ผมเจอคนมาเยอะครับ ทุกคนที่เข้าหาผมมาเพราะผลประโยชน์ไม่ทางตรงก็ทางอ้อม ผมเลยไม่เข้าใจว่าคุณเข้าหาผมทำไมในเมื่อผมไม่ได้ให้ประโยชน์อะไรกับคุณเลย”
“ฉันชักจะอยากรู้แล้วสิว่านายโตมาในสังคมแบบไหน” จินไม่ได้ตอบคำถามแต่กลับพูดเรื่องอื่นขึ้นมาซะเฉยๆ สายตาอบอุ่นที่มองมาแปรเปลี่ยนเป็นความหงุดหงิดหน่อยๆ และก่อนที่ผมจะได้ทำความเข้าใจกับอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของเขาอาหารจานแรกก็เข้ามาเสิร์ฟแล้ว
ผมละสายตาจากจินแล้วพยักหน้าขอบคุณบริกรชายคนนั้นเบาๆ ส่วนจินยังคงนั่งเท้าคางแล้วมองผมอยู่ที่เดิม ความหงุดหงิดในแววตาจางหายไปแล้ว คงเหลือแค่สายตาเรียบนิ่งที่ผมไม่มีวันเข้าใจ
“ผู้คนบนโลกมีหลายร้อยหลายพันล้านคนคราม แน่นอนว่านายไม่มีทางเข้าใจความคิดของทุกคนบนโลกได้” เสียงทุ้มที่เอ่ยแทรกเสียงกระทบกันเบาๆ ของขอบจานดึงสายตาผมให้เงยหน้าขึ้นสบตากับเขาอีกครั้ง จนถึงตอนนี้จินก็ยังไม่ยอมละสายตาออกจากผม เขาจ้องผมเขม็งราวกับกลัวว่าผมจะระเหยหายไปกลางอากาศ
“เข้าใจความหมายของคำพูดนี้มั้ย”
“หมายถึง…ทุกคนล้วนแตกต่างกันใช่มั้ยครับ”
“ใช่ คนทุกคนล้วนแตกต่างกัน ที่ผ่านมานายอาจจะเจอแต่พวกเห็นแก่ตัว หาเอาแต่ประโยชน์ใส่ตัวเอง แต่ฉันไม่ใช่คนเห็นแก่ตัวแบบนั้น”
“…..”
“เปลี่ยนความคิดของนายใหม่ซะ เพราะแบบนี้ไงนายถึงมองฉันเป็นคนแปลกหน้าอยู่ทุกวัน”
หลง เทาจินเข้าหาครามได้น่าประทับใจจนอยากมีใครมาเข้าหาจริงใจแบบนี้บ้างจัง
