ภาษานิยายเด็ดสุดโดน
โดย…ไม้เท้าเทวดา
แม้ความตายก็ไม่อาจพราก “ว่านกับวิน” ได้
คงได้เห็นหน้าเห็นตาเจ้าของนามปากกา “Little_Aun” ซึ่งเป็นเจ้าของผลงานเรื่อง “ชั่วชีวัน” กันแล้วในคอลัมน์เปิดปก…อกนักเขียน สำหรับเรื่องนี้นักเขียนร้อยเรียงเรื่องราวความรักไม่สมหวังของ “ว่านกับวิน” ที่บังเอิญเจอกันในวันคริสต์มาส แล้ววินคิดว่าว่านคือของขวัญวันคริสต์มาสที่พระเจ้ามอบแก่เขา เป็นเวลากว่าสิบปีที่ทั้งสองปิดบังความสัมพันธ์ไม่ให้ใครรู้แม้แต่เพื่อนร่วมงาน เพราะถ้าหากพ่อและแม่ของวินรู้จะต้องพรากพวกเขาออกจากกันเหมือนที่เคยพรากพี่ชายกับแฟนหนุ่ม ทว่าความลับไม่มีในโลก และเมื่อถึงฉากที่ว่านจำต้องบอกลาวิน จึงทำเราเสียน้ำตาและทิชชูกองพะเนินกับประโยคที่ว่า
“ฉันอยากจะมองดูนายให้นานกว่านี้ อยากมองดูนายที่ค่อยๆ ก้าวเดินไปด้านหน้า อยากมองดูนายที่ค่อยๆ แก่ไปพร้อมๆ กับฉัน”
“…..”
“แต่เรื่องเพ้อฝันมันก็เป็นได้แค่เรื่องเพ้อฝัน เรารักกันไม่ได้แล้ววิน”
“ขอโทษ…” หลังจากที่เอาแต่ปล่อยน้ำตาให้มันไหลลงมาเงียบๆ ในที่สุดวินก็ตามหาเสียงพูดของตัวเองจนเจอ น้ำเสียงของเขาเลื่อนลอยราวกับจะขาดใจเต็มที “ฉันขอโทษว่าน ขอโทษ….”
“ขอบคุณที่อยู่สร้างความทรงจำดีๆ มาตลอดสิบกว่าปี” ไม่รอให้คำขอโทษของเขาทำร้ายผมไปมากกว่านี้ผมก็ชิงพูดแทรกขึ้นมาซะก่อน มือยังคงเกลี่ยน้ำตาออกจากหน้าให้คนตัวใหญ่ไม่ยอมผละไปไหน จนถึงตอนนี้ความรู้สึกที่ผมมีต่อเขาก็ยังคงเป็นความรัก ไม่มีความโกรธเกลียดเจือในความรู้สึกเลยแม้แต่น้อย
“ขอบคุณที่อุตส่าห์เข้ามาเป็นความสวยงามให้กับชีวิตของฉัน ขอบคุณที่คริสต์มาสปีนั้นนายเลือกที่จะรั้งฉันไว้แทนที่จะปล่อยให้ฉันเดินกลับบ้านไปคนเดียว”
“…..”
“ทุกความทรงจำที่มีนายแม่งโคตรจะสวยงามเลยรู้มั้ย”
“….”
“ขอบคุณที่เข้ามาเป็นเรื่องราวดีๆ ในชีวิตฉันนะ” จบคำขอบคุณคนตัวใหญ่ก็หลุดสะอื้นออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ วินก้มหน้าลงมองพื้นเหมือนพยายามซ่อนความอ่อนแอไม่ให้ผมเห็น ไหล่กว้างสั่นไหวเบาๆ ตามแรงสะอื้น เรียวปากบางเม้มเข้าหากันแน่น ถึงอย่างนั้นเสียงสะอื้นเบาๆ ของเขาก็ยังเล็ดลอดออกมาได้อยู่ดี
ไม่ใช่แค่เขาหรอกที่กำลังจะแตกสลาย
ตัวผมเองก็ไม่ได้ต่างไปจากเขาเลย….
“อย่าทำแบบนี้ว่าน… ขอร้องล่ะ… อย่าทำแบบนี้”
“ไม่มีฉันนายต้องรักตัวเองให้มากๆ ดื่มเหล้าให้น้อยหน่อย กินข้าวให้ตรงเวลา พักผ่อนเยอะๆ และลืมฉันให้ได้เร็วๆ”
“….”
“ลืมฉันไปแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่กับคนที่เขารักนาย”
“….”
“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมานะ….”
มันเป็นคำพูดเสียดแทงใจทั้งพระเอกและนายเอก แม้แต่คนอ่านก็กำลังน้ำตาไหลอยู่นะ
